Een selectie van artikelen die ik in de loop der jaren schreef over het merkwaardige Nederlandse (soft-)drugsbeleid.
Het Nederlandse drugsbeleid en de discussie erover wordt al jaren op basis van valse aannames gevoerd, constateerden collega Julien Althuisius en ik in maart 2012.
Ergens voorbij Groningen staat de enige legale wietkwekerij van het land: Bedrocan. Daar wordt met een vergunning van het ministerie van Volksgezondheid medicinale cannabis geteeld. Lees verder.
Legaliseer die handel en los het tekort op, vinden verschillende economen. Door de schizofrene situatie rond het Nederlandse coffeeshopbeleid op te lossen en coffeeshophouders legaal wiet te laten inkopen, gaat de Nederlandse schatkist er honderden miljoenen per jaar op vooruit.
Hangjongeren, te hard rijdende auto’, afval op straat: coffeeshops zouden volgens tegenstanders voor flinke overlast zorgen. Maar niet in de Amsterdamse Baarsjes. Daar is de buurt veiliger door coffeeshops vanwege de ‘buurtgastheren’ die worden ingezet. Nadat ik het onder de aandacht bracht werd sloeg het concept zo goed aan dat een coffeeshop in Leeuwarden er zelfs overheidssubsidie voor kreeg.
‘Wiet kweken is niet leuk meer’, vertelde professionele teler David in 2009. Hij zit in het nauw door door ripdeals en toenemend politieoptreden. Lees verder.
Hoewel in Engeland veel populairder, vonden designerdrugs zoals Mauw Mauw ook de weg naar de neuzen van Nederlandse jongeren.