Op deze pagina staan een aantal van mijn stukken over de Nederlandse politiek die in 2011 en 2012 in De Pers verschenen.
Op de schopstoel van premier Rutte, dat zitten de 50 Kamerleden die van het kabinet moeten verdwijnen omdat de Kamer met eendere verkleind zou moeten worden. Symboolpolitiek op zijn slechts, die 50 zijn keihard nodig. De democratie functioneert nu al niet best. Ik zocht uit wat we afgelopen jaar wel niet gemist zouden hebben als het plan al was doorgevoerd.
Het hoort niet zo te gaan, maar het is de dagelijkse praktijk in Den Haag. Tweede Kamerleden zijn zo trouw aan de partij dat ze zelden tot nooit anders dan stemmen dan hun partijgenoten. De laatste tien jaar is het 13 keer voorgekomen dat Kamerleden afwijkend stemden bij wetsvoorstellen, bij moties was dat 64 keer het geval. Dat bleek uit een inventarisatie die de Tweede Kamer deed op mijn verzoek en die terecht kwam in het stuk Makke schapen.
Hij hield het Binnenhof een aantal maanden van 2011 goed in zijn greep: de Angolese asielzoeker Mauro die van minister Leers terug naar Angola moest. Dat hij en niet een van de honderden andere gevallen in het nieuws kwam komt niet alleen door zijn schrijnende situatie. Organisatie Defence for Children had een flikke vinger in de pap. Die Limburger hoort in Angola.
Interview met minister Gerd Leers. Hij doet ‘geen spat’ af van eerdere uitspraken: immigratie is een verrijking voor de samenleving. Ook al is er een recordaantal migranten binnengekomen, de minister van Immigratie en Asiel laat zich niet opjagen door de PVV. ‘Had ik voor Mauro de zaak opgelost, dan had de volgende week hier Paco gestaan, Taco en noem ze allemaal maar op.’
Een aflevering uit de grote immigratieshow die het gedoogkabinet opvoert. De harde maatregelen VVD, CDA en PVV om de migratie van niet-westerse allochtonen te halveren, krijgen we dankzij de EU nooit ingevoerd.
Met veel bombarie opende Mark Rutte in 2008 een baken voor de vrijheid van meningsuiting. Nu is de vrijdenkersruimte opgedoekt omdat al die vrije meningen in de gedoogconstructie niet meer handig uitkwamen.
Interessant was om in kaart te brengen kaart te brengen hoe het Nederlandse standpunt rondom de Libië-oorlog veranderde. In vier maanden tijd schoof en draaide minister Rosenthal zo dat van zijn aanvankelijke beloftes en uitspraken niets over bleef.
Overheidsprojecten mislukken, politieke partijen kampen met een gebrek aan aanwas en politiek talent en het vertrouwen van de burger in de politiek is niet best. Het antwoord uit Den Haag is niet investeren en verbeteren, maar bezuinigen op de politiek. Een rare vorm van masochisme constateerde ik. Democratie mag best wat kosten. Zeker als je ziet dat landen om ons heen veel meer aan (de ondersteuning van) hun volksvertegenwoordiging uitgeven.
Overvallen, drugshandel, moord, zinloos geweld, verkrachting en overlast. Maak je geen zorgen, het wordt straks allemaal flink de kop in gedrukt dankzij het paradepaardje van minister Opstelten van Veiligheid en Justitie: de nieuwe nationale politie.
En als afsluiter een sprookje voor Prinsjesdag. Lang, lang geleden woonde hij al in het Koninkrijk der Nederlanden. Niemand krijgt hem gedood, dat staatsschuldmonster.